Roma’yı ilk kez 9 yaşında gören Murat Ülker’den 57 yıl sonra gelen paylaşım: İlk defa 1968’de gitmiştim, 2025’te fethetmek nasip oldu

Ressam Ahmet Güneştekin’in Roma Ulusal Çağdaş ve Çağdaş Sanat Müzesi’nde sergilenen ‘Yoktunuz’ isimli standında yer alan yapıtlarından ikisi, Alfabe Lahitleri ve Yedi Gözlü Güneş 2G, müzenin kalıcı koleksiyonuna alındı.

Serginin ana sponsorluğunu yapan Yıldız Holding’in yönetim kurulu üyesi Murat Ülker, bu kararı büyük bir sevinçle karşıladı.

Murat Ülker bu gelişmeyi hem toplumsal iş ağında, hem toplumsal medya platformunda hem de şahsî blogunda uzunca bir yazıyla paylaştı.

İLK OLARAK 9 YAŞINDA GİTTİ, 57 YIL SONRA PAYLAŞIM YAPTI

İş insanı Ülker, toplumsal iş ağı LinkedIn ve toplumsal medya platformu Instagram’daki paylaşımlarında Roma’ya birinci olarak, gençlik olaylarının yaşandığı 1968 yılında 9 yaşındayken ailesiyle birlikte gittiğini belirterek müşahedelerini anlattı. Birinci gidişinin üzerinden 57 yıl geçen Murat Ülker, “Bu sefer gayemiz sanatla fethetmek” sözlerini kullandı. Ülker, platformlardaki ‘Roma’da ne oldu’ başlıklı kısa iletilerinde şu tabirleri kullandı:

‘ROMA’DA NE OLDU’

“Orta Çağ’da “Tüm yollar Roma’ya çıkar” denirmiş. Benim ise 1968 yılında birinci kez yolum düştü oraya, yer yerinden oynuyordu; malum 68 gençlik olayları…
Şimdi ise tekrar arkadaşlarla birlikte Roma’dayız. Bu sefer amacımız sanatla fethetmek…
İnsanın aklına “Roma’da geziyor bunlar” diye gelir lakin görevliydik bu kez, Roma’yı görmeye değil, göstermeye gitmiştik, iftihar ettik. Zira sanatçı dostum Ahmet Güneştekin’in bir standı için oradaydık, GNAMC Müzesi (Modern ve Çağdaş Sanatlar Ulusal Galerisi) lakin şükür bu sefer müze kalıcı koleksiyonunda daimi sergilenmek üzere bizim bağışladığımız bir eser de vardı. Hem yapıtın müzece kabul edilmiş olması hem de benim bağışım olması da benim şansımdı. Artık Roma’ya gelen milyonlarca turist, yıllar boyunca bize yani Türkiye’mize de şahitlik edeceklerdi.”

İNTERNET SAYFASINDA DAHA UZUN BİR YAZI KALEME ALDI

İş insanı Murat Ülker, Roma’da yaşananlara ait kendi internet sayfasında ise daha uzunca bir yazı kaleme aldı. ‘Tüm Yollar Roma’ya mı Çıkar?’ başlıklı yazısında Ahmet Güneştekin’in iki yapıtının kalıcı olarak müzeye nasıl kabul edildiğini anlattı.

‘1968’DE GİTMİŞTİM, 2025’TE FETHETMEK NASİP OLDU’

Yazısına “Evet, Roma’ya birinci kere 1968’de gitmiştim. Artık ise 2025’te fethetmek nasip oldu” cümleleriyle başlayan Ülker, Roma müzesindeki standın İtalya’da tartışma yarattığını belirterek “Artribune, Roma’daki müzede sergilenen bir yapıtın, sendikal açıklamalara nazaran kimi güvenlik işçisinde rahatsızlık yarattığı gerekçesiyle kaldırılmasının istendiğini, stanttaki “zarar verici” yapıtların incelenmesi ve maske kullanımı zorunluluğunun resmî olarak talep edilmesine yol açtığını bildirdi” dedi.

AHMET GÜNEŞTEKİN: BEN GERGİNLİĞİN İÇİNDE DOĞDUM, BÜYÜDÜM VE YAŞIYORUM

Murat Ülker, tartışmalarla ilgili Ahmet Güneştekin’in şunları söylediğini aktardı:

“Ben gerginliğin içinde doğdum, büyüdüm ve yaşıyorum. Ekonomik ve kültürel manada uydurma özgürlüklerin yaşandığı birtakım hoş periyotlar oldu fakat çok kısa sürdü ve akabinde tekrar tasa hâkim oldu. Çocukken çok daha memnunduk, büyüdükçe problemler arttı… Dünyada en çok istediğim şey; huzurlu bir hayat yaşamak. Ama şu an, tarihin dramlarına sırtını nasıl dönebilirsin? Ben yapamıyorum. Milletlerarası seviyede hâlâ Türkiye’de yaşayan en tanınmış Türk sanatçıyım. İstesem çok daha sakin bir hayat sürebilirdim lakin yürekli olmak ve dengeli bir çizgide kalmak gerektiğini hissediyorum.

Burada, Roma’da da sorun yaşandı. Picco di Memoria (Hafıza Tepesi) isimli yapıtın kaldırılmasıyla sonuçlanan bu olay hayatımın en büyük hayal kırıklığıydı. Rönesans’ın doğduğu ülke olan İtalya, sanatla dolu. Sizin sokaklarınızda her yürüdüğümde, gördüğüm sanatın çokluğundan neredeyse boynum tutuluyor. Bu olay yaşanana kadar İtalya’da daima kendimi özgür hissettim. Bu halk bu türlü bir mirası muhafazayı başarmış, diyordum.”

“Tartışmaya neden olan koku; emekçi sınıfının, çalışan insanların kokusu. Benim 14 yaşıma kadar giydiğim, anne babamın ölene dek ayağından çıkaramadığı ayakkabıların kokusu… Ben oraya turistik kartpostallar götürmedim; her gün yaşadığımız gerçekleri taşıdım. Mütevazı, fakir, dışlanmış insanların gerçeklerini. İtalya’nın kırsal bölgelerine git, hâlâ beşerler lastik çizme giyiyor.

Çare olarak, kendimi sansürledim. Koku dışarı çıkmasın diye yaklaşık elli tane şeffaf, hava geçirmeyen poşet kullandım, bunları kapatıp güneşi çağrıştıracak halde dairesel biçimde yerleştirdim. Ve açık alana da küçük bir çocuk ayakkabısı yerleştirdim. GAZZE!
Gayem yokluğu görünür kılmaktı. Standın başlığında yer alan ve her şey yaşanmadan evvel seçilmiş olan “yokluk” kavramı da buna işaret ediyor.”

HAFIZA DORUĞU’NUN MÜZEDEN KALDIRILMASINA MURAT ÜLKER’DEN YORUM

Murat Ülker, Ahmet Güneştekin’in Hafıza Doruğu yapıtının müzeden kaldırılmasıyla ilgili yorumlarını aktardıktan sonra kendi görüşlerine yer verdi:

“Şimdi ben müsaadenizle kendi hislerimden kelam etmek istiyorum:

Öncelikle, Güneştekin’in ismini dünyada birebir imla ile kullanması, özellikle bize has ‘Ü’ ve ‘Ş’ harfi…

Kıvanç duyduğum tablo ise Vilayet drago di Fatih vilayet Conguistatore (Fatih’in Ejderhası). Doğu Roma’nın sonunu betimleyen tablonun Roma’da sergilenmesinin manası bana nazaran fevkaladeydi.”

‘DEDEM İSTANBUL’DA II. ABDÜLHAMİT HAN’IN BURSUYLA OKUDU’

“Lastik ayakkabı kokusuna gelince, sahiden esef ettim, Avrupa insanlarının bu bencil tavırlarına etraf ve sıhhat üzere çekinceleri alet etmelerine…

Ahmet’in yapıtlarında beni çok derinden etkileyen hatta hüzünlendiren göç konusu olmuştur. Bizim üzere kökünden koparılmış, yerinden yurdundan edilmiş aileler için bunu anlamak çok daha kolay. İslam dedem, okumak için geldiği İstanbul’da Fatih Medreseleri’nde II. Abdülhamit Han’ın bursuyla okumuş ve sonra tayin edildiği Trakya’da ninemle evlenmişti. Lakin 93 harbinde Ruslar Ayastefanos’a kadar ilerlediğinde can havliyle düşman ordusunun önünden yalın yapıldak kaçarak İstanbul’da camii avlusuna sığınmışlardı. Birinci çocukları halamı, hayatı kurtulsun diye bir kağnıya emanet edip sonra tesadüfen kavuşmaları ile başlayan ailenin yazgısında olan dokunaklı sürgün öykülerini pek çok kez dinlemiştim. Genç bir anne olan ninem hem çocuğundan hem konutundan olmuş, yüzlerce kilometrelik yolu çıplak ayak yürüyerek itimada ulaşmıştı. İşte bu seyahatte o lastikleri bile çamurda saplanıp kalmıştı; fakirliğin sembolü bir çift lastikten bile yoksundular…”

patronlardunyasi.com