PD yazarı Elif Yıldız Harmankaya, festival için gittiği Giresun’un kodlarını yazdı
Elif YILDIZ HARMANKAYA
Giresun’da neyi buldum, ne bulamadım?
3. Yeşil Lezzetler Festivali’ni izlemek üzere geçen hafta Giresun’daydım.
Festival, Giresun Turizm Platformu öncülüğünde; Valilik, Belediye, Ticaret ve sanayi Odası dahil birçok kurumun katkısıyla gerçekleşti.
Festivalin en kıymetli istikameti; devletin, özel dalın ve kurumların tıpkı masada buluşmasıydı.
Herkes elinden geleni yaptı.
Zaten Giresun Turizm Platformu Başkanı Şevket Aladdinoğlu’nun, “Geçmişinden gelen birlik beraberlik ruhunu bugüne taşıdık. Siyasetten bağımsız, ortak bir amaç için bir ortaya geldik” demesi bunu gösteriyordu.
Türkiye’nin dört bir yanında her yıl şenlikler düzenleniyor.
Hepsi âlâ niyetle yapılıyor.
Ama kentler için hakikaten kalıcı bir katkı sağlıyor mu?
Etki ölçülüyor mu?
Kaçı bir iz bırakıyor, kaçı birkaç gün sonra unutuluyor?
Festival boyunca etkinlikler epey renkliydi.
Festivalin birinci günü Alişan sahne aldı.
Bir turist ne arar?
Ziyaret ettiği kentin tabiatını, tarihini, lezzetlerini merak eder.
Ama yalnızca bunlar değil.
Temiz sokak, hakikat ışık, bakımlı otel ister.
Özel tatlar sunan lokantalar, dönerken götüreceği ikramlık eşya satan bir dükkân arar.
Giresun’un potansiyeli büyük.
Kulakkaya Yaylası, Mavi Göl, Göksu Travertenleri, Kuzalan Şelalesi, Giresun Kalesi…
Her biri başka bir kartpostal.
Otellerde hâlâ yılbaşı süsleri olmasına şaşırdım.
Yadırgadım.
Üstelik yalnızca Giresun’da değil; öteki kentlerde de tıpkı görüntü var.
Giresun’da tereyağlı pideler ve fındıklı sütlaç her öğün olsa yenir.
O kadar lezzetli.
Bu ortada Mustafa Patar’ın fındıklı kadayıfı bir tatlının çok ötesinde.
2023’te coğrafik işaret alan Giresun fındık ezmeli tatlısını da unutmam mümkün değil.
Giresun yalnızca fındıkla, çayla, kara lahana ile anılıyor.
Oysa Karadeniz’in kalbi bu kentte, daha ne “cevherler” var: mendek otu, sakarca, kaldirik, kırçan, ebegümeci, ısırgan otu…
Festivaldeki ısırgan otu temalı yemek yarışı bu yüzden çok isabetliydi.
Giresun’da çay hasadına katıldım.
Amberçay Fabrikası’nı gezdim.
Çayın tarladan bardağa uzanan seyahatini adım adım izledim, keyifle dinledim.
Giresun’da dolaşırken kusursuz bir sokağa, Taflanaltı Sokağı’na rastladım.
Muhtar Osman Altay ve Tirebolu sakinlerinin eforuyla adeta bir renk cümbüşüne dönüşmüş.
Gökkuşağı renklerine boyanmış.
Fotoğraf çekmeden geçen tek bir ziyaretçiye rastlamadım.
Ben de çektim.
Giresun’un nesi meşhursa; çayı, fındığı, reçeli, balı, otları…
Bunların hepsini Şevket Aladdinoğlu’nun Doğal Dükkan’ında bulabilirsiniz.
Hatta isterseniz lokanta kısmında birbirinden hoş yemekleri de tadabilirsiniz.
Aladdinoğlu’nun maksadı yalnızca satış değil.
Bilinçli tüketim, uygun tarım uygulamaları, bayan üreticilerin desteklenmesi.
Kompost gübreleme, atıksız mutfak felsefesi…
Bu yüzden de 20 ülkeye ihracat yapıyor.
Giresun’da neyi mi bulamadım?
Özgün, mahallî bir magnet ya da ikramlık eşya satan bir dükkân.
Çok mu sıkıntı bu türlü bir dükkânın olması?
Gelelim fındığa.
Türkiye, dünya fındığının %70’ini üretiyor.
Ama fiyatını diğeri belirliyor.
Karadenizli bekliyor, İtalya merkezli Nutella üreticisi Ferrero kazanıyor.
Çözüm muhakkak: Kooperatifleşme, fiyat istikrarı.
Festival başarılıydı.
Yemekler lezzetliydi, etkinlikler renkliydi.
Peki esnaf ne kazandı?
Üretici ne kazandı?
Şehir ne kazandı?
Ben şunu söyleyebilirim:
Giresun, isabetli tercihlerle gastronomi turizminde Türkiye’nin yeni yıldızı olabilir.
Kıssadan pay:
Giresun’a bir daha sarfiyat miyim?
Vallahi giderim.
patronlardunyasi.com
